Kelebek ve Çiçek

KELEBEK VE ÇİÇEK-TENZİFE GAMZE SARAÇ

Nazlı bir kelebek, uçtu uçtu

Bilmediği bir çiçeğe kondu,

Kokusu farklı, duruşu farklı

Konuştuğu lisan farklı.

Kelebek korktu nedensiz, Binlerce çiçek arasında nede..?

Sonra uzandı çiçeğin göğsüne,

Bulutları izledi, masmaviydi gökyüzü.

Öyle tatlıydı ki rüzgar,

Ve öyle sıcaktı ki uzandığı sol yan.

Kelebek gidemedi çiçekten

Her gün hasret uyandı, doyamadı,

Canı acıdı dikenlerine basarken,

Ağladı yürekten…Söyleyemedi!

Bastığı yerler al al oldu,

Kan revan…

Çiçek sevdi kelebeğini,

Huzurdu kelebek,

Neşeydi, çocuksu kahkahalardı

Masumiyetti…

Bazen küsüşlerdi en nazlısından,

Çiçek bilmiyordu,

Kelebeğin ömrü kısa olurdu.

Bahar geçti, yaz geçti

Kelebek hiç terk etmedi sol yanını,

Ama kelebeğin kaderi

Çiçeğin kederiydi!

Bir gün güneş acıyla doğdu!

Sol yanı buz kesmişti,

Boşluk…Sessizlik!

Sol yanı geceydi.

Suçladı kelebeğini, kızdı, küstü…

Kelebeğin ömrü kısaydı, bilemedi!

Kelebekti işte,

Ömrü bir bahardı bir yazdı…

Kadere kim ne derdi…

Yazılmışı kim silerdi?

Çiçek ağladı,

Kelebek çiçeğin kokusuyla…

(“Sen hiç gamda eskimezsin gönül

Ölüm dirimden düz vazgeçer

Ruhum bedenden geçer

Sen bu cefadan vazgeçmezsin gönül!!!”)