KENDİN!

KENDİN

Yaşamak… Bazen ayakların çırılçıplak taşlı bir yolda ve hava çok sıcak. Ayakların yansa da kanasa da bu yol aşılacak! Bir kural var durmak yok bıraktığın yerde kalmak yasak!

Yaşamak bazen en sevdiğin yemeği yemek…Ağzında tadı kalarak ve doymayarak…Bazen gülümsemek bir çocuğun gözlerinde gök kuşağının yedi rengiyle. Bazen heyecanlanmak sevdiğine koşar gibi…

Sevdiğine koşar gibi…Sevdiğin? Başka siluetlerde aç olduğun yemeği aramak. Bazen hüsrana uğramak bazen de olanla yetinmek. Aslında insan ne çok arar kendini? Kendini aradığının farkında olmadan…

Sonra yıllar geçer dank eder? peki ama ben neyim? neredeyim? Uzunca geceler kendini düşünür, ama kendi “kendine” saklanmıştır oradan çıkmak istemez.

Belki de hayatta karşımıza çıkar her şeyin tek bir görevi vardır? Kendin ile tanışmanı sağlamak. Bazen acıtır bazen ağlatır bezende güldürür bizi bazen de kendimize küstürür.

Kimisi kendini çok erken yaşlarda bulmuştur, sohbet muhabbettir kimisi kendini bilmeden ölmüştür ne acı!

Garip bir his kendi ile konuşmak… Hiç utandınız mı kendi sesinizden benliğinizden? Bazen utanır insan kendini hiç tanımadığından 🙂 Aynada gözlerine bakamaz insan 🙂 ilk defa aşık oluyormuşçasına Dili tutulur kelimeler saran saçma çıkar ağızdan…

Bir garip heyecan…İlk defa kendin için bir şey yapmak, ilk defa kendine sormak ve kendi kendine  cevaplamak 🙂

Kendi kendine konuşmak 🙂 Delilik mi? yoksa bambaşka bir dünyanın kapısını aralayış mı?

Kendini sevmek, kendine dokunmak, kendine şefkat! Fark ettin mi bu satırları okurken bile gülümsediğini?

O halde herkes sana seni gösterdi değil mi? Üzüldün ağladın bazen güldün doymadın… Hepsi seni sana göstermek içindi 🙂

O halde yeni yolda çok tanıdığın biriyle yürümeye hazır mısın? Hala yol uzun ve hala vakit var 🙂

Başarılar 🙂

Tenzife Gamze SARAÇ